-->

Lilypie Waiting to Adopt tickers

Lilypie Waiting to Adopt tickers

Lilypie Waiting to Adopt tickers

Lilypie Waiting to Adopt tickers

Lilypie Waiting to Adopt tickers

Lilypie Waiting to Adopt tickers

lunes, 2 de enero de 2012

UNA REFLEXIÓN O UNA FORMA DESAHOGARSE

Han sido unos días de muchas celebraciones, de comidas familiares, de confesiones  con ojos ilusionados, por nuestra parte, que hemos tomado la firme decisión de comenzar a andar hacia nuestros hijos, de que, por circunstancias de la vida, estos emergerán de nuestro corazón en lugar de nuestras entrañas y aunque, seguramente, no tendrán nuestra mirada, observarán el mundo del mismo modo que nosotros lo hacemos ahora, y a pesar de que, seguramente,  su sonrisa sea distinta, si consigue esbozar una será gracias a nosotros, a sus tíos, a sus abuelos, a su familia y amigos,   su forma de  moverse, de decidir, de afrontar la vida y crecer  será el mismo modo en que nosotros lo hacemos y del modo en que se lo habremos transmitido a él  o a ella, pero parece que la carga genética, para mucha gente, todavía sea el único factor capaz de establecer vínculos afectivos entre personas, y sobretodo entre adultos y niños.
Estos días también estoy enfadada, enfadada con el mundo,  con los amigos, con parte de la familia porque parece que le silencio se ha instalado en nuestras vidas, porque percibo que para mi nuestro hijo o hija ya forma parte de nuestra vida, ya tiene un sitio en casa, en nuestras rutinas diarias, no puedo dejar de imaginar como serán las vacaciones de Navidad con él o con ella, o como habría sido la comida de Navidad si hubiésemos podido sentarle junto a los primos  o como habría sido la celebración del año Nuevo con su mirada asomando en el otro extremo de la mesa, y una punzada recorre mi alma,un profundo dolor me embarga porque parece que nadie más se acuerde de él o de ella. Quizás si tuviera una prominente barriga o bien s las molestias propias del embarazo todo el mundo recordaría que mi hijo o hija existe, que ya forma parte de mi vida cotidiana que ya me preparo para su llegada, que todo lo que hago es por él o por ella,  y ocuparía el lugar que merece en nuestra familia, que nadie temería  materializar nuestra futura, espero, maternidad y paternidad,  en palabras  ni en deseos positivos hacia nosotros, la única diferencia es que mi hijo o mi hija anida en mi corazón, en mi alma y se ha anclado en ella de forma perenne, aunque todavía no sepa si todo irá bien, si seremos idóneos, y o percibo que en el otro extremo del mundo una pequeña alma me aguarda, que una vida diminuta hace que la mía penda de la suya, y que hay unos ojos, seguramente de profunda tristeza, y un rostro infanitl que, aunque todavía no conozca, pronto será el vértice de mi vida, de la mía y de la de mi marido. Creo que esto es alguien que nadie atina a comprender , que nadie entiende que  los padres adoptivos empezamos a querer a nuestros hijos e hijas mucho antes de su llegada a  nuestras vidas, antes de que alguien nos muestre su foto o nos diga su edad, cuando nació y en que orfanato está. Al respecto hay una expresión que me gusta mucho de uno de los muchos libros que estoy leyendo (haré un post sobre esto)   que recuerda a un psicólogo Soulé, quien afirma que para que se de la filiación lo que prevale por encima del lazo sanguíneo, es el afectivo, sin este toda relación entre padres e hijos será un fracaso,  cosa que parece que mucha gente desconoce o no desea enteder. Y aunque no  cargue con una barriga  donde alberga una vida, siento la misma ilusión, ansiedad  y dolor que cualquier madre que aguarda la llegada de su hijo o hija.
Supongo que muchos de vosotros y vosotras os habréis sentido así alguna vez

11 comentarios:

  1. Por cierto feliz 2012 a todo el mundo que este año nuestro sueño más preciado se haga realidad

    ResponderEliminar
  2. Ostres, m'ha emocionat moltissim el teu escrit, i comparteixo plenament el que dius. Nosaltres encara no hem fet el pas (ens donem uns mesos de marge per si arriba un fill bio, ja que si pot ser -per la nostra edat sobretot- preferim tenir-lo abans que l'adoptiu) i no hem dit res a ningú, però temo molt aquest moment, em fa molta por arribar-hi. Sobretot, com dius, per la gent propera, la que serà família d'aquest futur fill. No voldria que els seus comentaris o silencis em deixessin un pòsit massa dur de suportar. Com deia en el meu blog, hi hauria d'haver una mena de manual per la família extensa... Per cert, bon any!! ;)

    ResponderEliminar
  3. Hola! Nosaltres també som una parella jove que tot just comencem i tenim clar que volem ser pares per la via adoptiva. Si et sembla t'agrego al meu bloc i així et segueixo la pista... ;)

    ResponderEliminar
  4. Bon any a mis 29
    Retrat de família ja he visitat el teu blog ;) que bé més companys/es de viatge!Felicitats per començar el vostre camí cap a la maternitat i paternitat

    ResponderEliminar
  5. Hola noies!!! Nosaltres vam entregar documentació el 4 de novembre i el dia 16 i 17 de desembre vam fer el recorregut. Dos dies de curs amb altres papes adoptius, molt guay! Ara a finals de gener tenim la primera entrevista! i vosaltres a kin punt us trobeu?

    ResponderEliminar
  6. ¡Hola !soy Marina del blog el tarro de la paciencia estoy adoptando en Rusia.Bienvenida a este mundillo,no te preocupes por las opiniones poco a poco se iran acostumbrando.Un beso

    ResponderEliminar
  7. Hola!

    Te acabo de encontrar....y menudos tres blogs he encontrado hoy!! Que alegría mas grande seguir encontrando personas con tu mismo planteamiento adoptivo y con estas reflexiones....

    Es la primera entrada que leo y me has hecho llorar...como te entiendo!a mi me pasa exactamente igual...estamos en proceso desde hace un año y medio y por ejemplo, mis suegros no me han preguntado nada en todo este tiempo!! Ni una sola pregunta, ni una sola palabra hacia nuestro pequeño churumbel....eso si paliza con que me qued embarazada!! Ni te cuento!!


    Un besote enorme y nos leemos a partir de ahora!

    Ester

    ResponderEliminar
  8. Retrat nosotros estamos esperando que nos respondan y nos digan cuando empezamos con todo el proceso
    Marina mil gracias cielo me he pasado por tu blog me encanta!
    Ester ánimo guapetona lo importante son nuestros hijos e hijas que ya nos están esperando muchos besos

    ResponderEliminar
  9. Gracias por el piropo,si necesitas algo no dudes en preguntar,que aquí somos una familia y nos ayudamos y compartimos las subidas y bajadas de esta montaña rusa que es la adopción.Un beso

    ResponderEliminar
  10. Hola guapi,
    Nosotrso estamos esperando asignacion en Yarolsavl, Russia. Bienvenida al mundillo de los blogs, la verdad es que tenemos una familia bloguera fantastica, jejeje
    Encantada de acompañaros en vuestro caminito...
    Besotes

    ResponderEliminar
  11. Hola !!
    Acabo de coneixer-vos per el blog de la Eva (de Irkutsk a casa) i vull donar-vos la benvinguda a aquesta gran familia que formem els qui estem en aquest llarg camí de la adopció.
    Veuràs que tots nosaltres compartim una mateixa il.lusió i això ens fa d'una pasta especial. Tots plorem i riem junts. Tots ens ajudem a aixecar-nos quan som tristos... i tots compatim l'alegria de donar un petit pas endavant. Jo estic mooolt orgullos de compartir aquest camí amb tots ells... i de ben segur que amb vosaltres també.
    Un petó

    ResponderEliminar

Este blog se nutre de vuestros comentarios